Wandelkoers.nl
hoofdpagina | even voorstellen | wandelen | wandelroutes | reisorganisator | groepswandelreizen | terugblik | ervaringen deelnemers | wetenswaardig | reisgidsen en boekhandels | facebook | contact | mijn foto's | links
Eilanden van de wereld
Eilanden van de Wereld
- Duitsland
- Denemarken
- Noorwegen
- Noordelijke IJszee
- Nova Zembla (RUS)
- Frans Josefland (RUS)
- Svalbard (Spitsbergen) (N)
- Bjørnøya (Bereneiland) (N)
- Jan Mayen (N)
- Zweden
- Finland
- IJsland
- Estland
- Italië
- Spanje
- Schotland
- Orkney Eilanden
- Shetland Eilanden
- Isle of Arran
- Hebriden
- Isle of Skye
Inleiding
Een eiland kan omschreven worden als een landoppervlakte dat aan alle kanten omgeven is door water. De landoppervlakte moet dan wel kleiner zijn dan een continent en groter zijn dan een zandbank of een alleenstaande rots.
Elba
Voor de kust van Italië vormt de Toscaanse Archipel de scheiding van de Ligurische Zee
met de Tyrreense Zee.
De zeeweg tussen het eiland Eiba en het frans eiland Corsica heet
de Straat van Corsica.
Naast het eiland Elba, behoren de eilanden Gorgona, Capraia, Pianosa, Montecristo,
Giglio en Giannutri eveneens tot de Toscaanse Archipel. Elba is verreweg het grootste
in oppervlakte.
De afbeelding hiernaast toont de ligging van de Toscaanse Archipel op de kaart.
KLIK VOOR DE KAARTIschia
Voor de kust van Italië ligt in de Tyrreense Zee en nabij de Golf van Napels het eiland Ischia.
De afbeelding hiernaast toont de ligging van Ischia op de kaart.
KLIK VOOR DE KAARTStromboli
Ten noorden van Sicilië liggen de Eolische Eilanden.
De afbeelding hiernaast toont de ligging van de Eolische Eilanden op de kaart.
KLIK VOOR DE KAARTLampedusa
Tussen Sicilië en Tunesië luggen de Pelagie eilanden, die tot Italië behoren. Lampedusa is verreweg de bekendste vanwege de vele bootvluchtelingen, die hier vanuit Noord-Afrika aankomen.
De afbeelding hiernaast toont de ligging van de Pelagie Eilanden op de kaart.
KLIK VOOR DE KAARTSchotland
Schotland heeft maar liefst 790 eilanden. De meeste eilanden liggen voor de west- en noordkust en behoren tot drie verschillende eilanden groepen. Te weten: de Shetland eilanden, de Orkney eilanden en de Hebriden, die op haar beurt weer in Binnen-Hebriden en Buiten-Hebriden onderverdeeld kunnen worden.
De afbeelding hiernaast toont de ligging van Schotland op de kaart.
KLIK VOOR DE KAARTShetland Eilanden
Algemeen
De Shetland eilanden vormen een archipel en liggen in de
Atlantische Oceaan op ongeveer 160 kilometer noordoostelijk van het vasteland van Schotland, waarvan zij
bestuurlijk een onderdeel zijn.
De archipel bestaat uit ongeveer 100 eilanden, waarvan er 15 bewoond zijn. De oppervlakte
bedraagt 1.468 km², terwijl de eilandengroep 23.000 inwoners telt (2018).
De afbeelding hiernaast toont de ligging van de Shetland eilanden op de kaart.
KLIK VOOR DE KAARTDe Shetland eilanden zijn opgebouwd uit vulkanische lava, graniet, zandsteen en kalksteen.
Zij vormen een heuvelachtig terrein bedekt met glooiende groene graslanden en heidevelden, die
beweid worden met schapen.
De kust bestaat uit kliffen, die soms worden afgewisseld met zand- en kiezelstranden.
Visvangst is naast het toerisme een belangrijke bron van inkomsten.
Daarnaast wordt er olie en gas gewonnen in de aanliggende Noordzee. Deze winning dekt
voor tweederde deel de totale energiebehoefte van Groot-Brittannië.
De foto toont het kenmerkende landschap van de Shetland eilanden.
KLIK VOOR DE FOTOMainland Shetland
Het belangrijkste en tevens grootste eiland heet Mainland, waar 17.550 mensen wonen. De helft van deze mensen woont in de hoofdplaats Lerwick. Het eiland kent een oppervlakte van 970 km² en is daarmee ruim 6 maal groter dan het nederlandse eiland Texel.
Vanuit Aberdeen op het vasteland van Schotland wordt door Northlink Ferries een ruim 12 uur durende bootdienst naar Lerwick, dat over een natuurlijke haven beschikt, onderhouden.
De foto hiernaast toont de hoofdstad Lerwick met zijn haven.
KLIK VOOR FOTOScalloway is de tweede stad van de Shetlands en was tot 1708 de hoofdstad. Het ligt aan de westkust van Mainland. De naam Scalloway stamt uit het oudnoorse woord Skalavagr, wat "baai met huis" betekent.
In de Middeleeuwen was Scalloway onder de naam "Schaldewage" al bekend bij de duitse kooplieden van de Hanze. Scalloway beschikte over een beschutte haven en lag op de route naar Hillswick, dat een stuk noordelijker aan de westkust van Mainland is gelegen.
Patrick Stewart, de tweede graaf van Orkney, liet rond het jaar 1600 het beeldbepalende Scalloway Castle bouwen. KLIK VOOR FOTO
St. Ninian's Isle ligt aan de westkust ten zuiden van Scalloway.
Het bijzondere van St. Ninian's Isle is dat het door een zogenaamde tombolo verbonden is met het vasteland.
Een tombolo (het woord tombolo is afgeleid van het latijnse woord tumulus wat heuvel betekent) is een geomorfologisch verschijnsel. Het is in feite een schoorwal, waarbij het bijzondere is dat het landengte betreft, die ontstaat door een afzetting van sediment (meestal bestaand uit zand) tussen een eiland of rots en een nabijgelegen (veel) grotere landmassa.
De tombolo bij St. Ninian's Isle is nog steeds aktief en is de grootste van Groot-Brittannië. KLIK VOOR FOTO
Jarlshof is de naam van een archeologisch opgraving, die zich in het zuiden van Mainland Shetland bevindt. .
Er zijn resten gevonden van huizen, die er in de Bronstijd (2.500 tot 1.500 jaar voor Chr.) zijn gebouwd. Ook zijn er restanten van huizen uit de vroege IJzertijd gevonden. Deze huizen zijn te herkennen aan hun ronde vorm en dunne muren.
Ook is er een zogenaamde Broch gevonden. Een Broch is een ronde stenen toren, waarbij de wanden uit twee concentrische cirkels bestaat. De muren van de huidige ruïne hebben een hoogte van 2,4 meter. Vermoedelijk was de broch ooit 6 meter hoog. KLIK VOOR FOTO Aan het einde van de negende eeuw bouwden de Vikingen ten noorden van de Broch een "Langhuis" (boerderijtype).
In de zestiende eeuw werd de dan bestaande boerderij versterkt en uitgebouwd tot het latere Sumburgh House. Het was in bezit van Patrick Stewart de tweede graaf van Orkney. Toen Patrik Stewart in Scalloway het Scalloway Castle liet bouwen, werd het Sumburgh House verlaten en was het aan het einde van de zeventiende eeuw tot een ruïne vervallen. KLIK VOOR FOTO
-- meer informatie over het Jarlshof Openluchtmuseum --
.Op het noordelijke schiereiland Northmavine ligt het dorp Hillswick aan de St. Magnus Bay op de landengte van het schiereiland Ness of Hillswick. De voormalige Hanze had hier in de Middeleeuwen een handelsplaats.
Op het de Ness of Hillswick is een grote schapenboerderij gevestigd. Het is echter mogelijk om het schiereiland via een wandelpad te verkennen. Een ruw landschap ontvouwt zich, wat rijk is aan geologie en archeologische sporen. Er zijn prachtige klif-panorama's te bewonderen. KLIK VOOR FOTO
Nog westelijker dan Hillswick ligt op Northmavine (Mainland Shetland) het schiereiland Eshaness.
Eshaness heeft een erg grillige kustlijn.
Door de krachtige invloed van het water van de Atlantische Oceaan zijn een veelheid aan zeekliffen ontstaan. Sommige met holen en smalle inhammen, die geo of gio worden genoemd.. KLIK VOOR FOTO Bij de vuurtoren van Eshaness kun je genieten van een panoramisch uitzicht over de Atlantische Oceaan. KLIK VOOR FOTO
Het hoogste punt van de Shetland eilanden bevindt zich ook op het schiereiland Northmavine. Dit is de Ronas Hill met een hoogte van 450 meter boven zeeniveau.
Nabij de top van Ronas Hill bevindt zich een neolitisch grafmonument (Chambered Cairn).
De foto hiernaast toont de onbegroeide Ronas Hill.
KLIK VOOR FOTONorth Roe en Kame of Isbister.
Yell, Unst en Fetlar
Het eiland Yell wordt door de zeestraat
Yell Sound gescheiden van het Mainland van Shetland.
Het eiland Unst is het meest noordelijk gelegen bewoonde eiland van de Shetland archipel. Het
bestaat uit graslanden en heidevelden en heeft een klifkust.
Baltasound is de hoofdplaats, waar zich een brouwerij bevindt.
De zeestraat Uyeasound
scheidt Unst van het zuidelijker gelegen eiland Yell.
Unst is goed te bereiken met een roll-on-roll-off veerboot vanuit Gutcher dat op het
eiland Yell is gelegen.
Het eiland Unst heeft een klifkust. Op sommige plaatsen is deze klifkust onderbroken door kleine baaien, waar zich soms idyllische zandstrandjes bevinden.
De kaart toont hiervan een goed overzicht.
KLIK VOOR DE KAARTNabij Sandwick ligt aan één van de vele baaien Easting Beach met een prachtig zandstrand.
De foto toont een impressie van Easting Beach.
KLIK VOOR FOTOHet Hermaness National Nature Reserve park ligt in het noordwesten van het eiland Unst. Het bestaat uit enorme zeekliffen en heidevelden, waardoor het een ideale habitat is voor een verscheidenheid aan vogels, waaronder Jan-van-genten en Papegaaiduikers (Puffins).
KLIK VOOR FOTOEen kilometer uit de kust van Unst ligt het kleine rotseiland Muckle Flugga, waar de gelijknamige en meest noordelijke vuurtoren van Groot-Brittannië staat. De vuurtoren en het eiland zijn na een wandeling door het Hermaness National Nature Reserve park goed te bekijken.
KLIK VOOR FOTOFoula
Foula is een ongerept bergachtig eiland met slechts 40 inwoners ten westen van Mainland Shetland.
De naam Foula stamt af van het oudnoorse woord Fuglaey en het keltische woord Fughlaigh, wat
vogeleiland betekent. Het eiland doet zijn naam alle eer aan want het wordt door miljoenen zeevogels
bevolkt.
Foula is per boot bereikbaar vanuit Walls of vanuit Scalloway, beide gelegen op Mainland
Shetland. De overtocht duurt 2 à 3 uur.
Bressay en Isle of Noss
Het eiland Bressay, met als hoofdplaats Maryfield, ligt samen met het eiland Noss voor
de kust
van Lerwick van Mainland Shetland en is van daar uit bereikbaar met
een veerbootverbinding naar Maryfield.
Het eiland is 970 km² en er wonen in totaal 370 mensen.
Bressay bestaat voornamelijk uit rode zandsteen met plaatselijk indringingen van basalt. Het zandsteen van het eiland is op grote schaal gebruikt als bouwmateriaal voor de gehele Shetland-archipel.
Er zijn langs de kust van Bressay een aantal zeegrotten en zeebogen te bewonderen.
Aan de zuidwest zijde staat op de Kirkabister Ness de vuurtoren van Bressay. Deze vuurtoren is nog steeds in gebruik en is van belang voor het scheepvaartverkeer in de Bressay Sound (zeestraat). KLIK VOOR DE FOTO
Het eiland Noss (Isle of Noss) is een klein eiland ten oosten
van Lerwick. Noss is een nationaal natuurreservaat en is bekend
vanwege de vele zeevogelkolonies, die er broeden. De zandstenen klifs zijn verweerd en
vormen een reeks van horizontale richels, die ideale broedplaatsen vormen voor tal van
vogelsoorten. Naast Jan-van-genten,
Papegaaiduikers en
Zeekoeten, tref je er ook
kolonies van Aalscholvers,
Drieteenmeeuwen,
Alken,
Noordse stormvogels en
Grote jagers aan.
Vanuit Lerwick kun je met een bootexcursie de broedkolonies van het
eiland Noss bezoeken.
kaart
KLIK VOOR FOTOIJsland
Grímsey
Grímsey is de naam van een eiland gelegen, 40 kilometer ten noorden van het vasteland van IJsland, in de Groenland Zee.
Grímsey is met een ferryboot vanuit Dalvík en met het vliegtuig vanuit Akureyri te bereiken.
De afbeelding toont de ligging van Grímsey op de kaart.
KLIK VOOR DE KAARTDe oppervlakte van het eiland bedraagt 5,3 km² en is daarmee een factor 32 kleiner dan het nederlandse eiland Texel.
Er wonen ongeveer 100 mensen, waaronder slechts enkele kinderen, op het eiland.
Sandvik is de naam van het enige gehucht.
De foto toont de haven van Sandvik met op de achtergrond de kerk en nog verder weg de vuurtoren.
KLIK VOOR DE FOTODe huidige kerk stamt uit het jaar 1867 en is voornamelijk gebouwd van op het eiland aangespoeld drijfhout.
Het altaar is in 1878 beschilderd door een plaatselijke kunstenaar en is een kopie van het werk van Leonardo da Vinci.
De foto toont de kerk van Grímsey.
KLIK VOOR DE FOTOHet eiland kent aan de oostzijde een hoge klifkust. Het maaiveld loopt naar de westzijde van het eiland langzaam af. Daar bevindt zich ook het vliegveld.
De foto toont Grímsey vanuit de lucht met op de achtergrond het vasteland van IJsland.
KLIK VOOR DE FOTOHet eiland kent aan de oostzijde een hoge klifkust.
Er komen 60 soorten zeevogels, waarvan er 36 soorten ook broeden, voor op Grímsey.
De eilandbewoners vullen hun dagelijkse kost aan met het rapen van eieren.
De foto toont de oostkust van Grímsey vanuit de lucht.
KLIK VOOR DE FOTODe klifkust is een ideale broedplaats voor Drieteenmeeuwen, Noordse stormvogels, Papegaaiduikers, Alken, Zwarte zeekoeten, Kortbekzeekoeten, (Gewone) Zeekoeten, en Sterns.
Verder komen er ook Witte kwikstaarten, Sneeuwgorsen en Tapuiten voor.
De foto toont een kolonie Zeekoeten op kliffen van het eiland Grímsey.
KLIK VOOR DE FOTOGrímsey ligt op de midatlantische breuklijn. Het eiland heeft daarom een vulkanische oorsprong.
De klifkust bestaat grotendeels uit basalt. Basalt is vulkanisch materiaal, dat bij een snelle afkoeling, in dit geval door het water van de omringende oceaan, uitkristaliseert in een speciale hexagonale vorm.De dikte van de basaltpijlers geeft een indicatie voor de snelheid van de afkoeling. Smalle pijlers zijn snel, terwijl dikkere pijlers langzamer zijn afgekoeld.
De foto toont de basaltpijlers langs de kust.
KLIK VOOR DE FOTOIn de uitgestroomde lava bevinden zich ook minder harde gesteentes, die door de beukende werking van de golven van de zee sneller eroderen. Een dergelijke uitgesleten kloof noemen we een gío.
De foto toont een gío op het eiland Grímsey.
KLIK VOOR DE FOTOAan de zuid(oost)zijde van het eiland Grímsey staat aan de klifkust de vuurtoren die in 1937 is gebouwd.
De foto toont de vuurtoren van Grímsey
KLIK VOOR DE FOTOThe Arctic Circle currently runs through the island, a feature of interest to many visitors, while the entirety of mainland Iceland lies south of the Arctic Circle. Due to long-term oscillations in the Earth's axis, the Arctic Circle currently shifts northward by about 14.5 metres (48 ft) per year, though varying substantially from year to year due to the complexity of the movement. The true position of the Arctic Circle in the early 21st century is already close to the northern tip of the island, and by about the middle of the 21st century, it will no longer cross Grimsey at all. Originally a fixed monument to the Arctic Circle was placed at a conventional location. In 2017 a new monument, comprising an eight-tonne stone sphere, was placed close to the true current location of the circle, in response to its continual movement.[4] Also, through the centuries three markers have been placed and marked with the calculated location: 1717, 1817, and 1917.[5]
Noordelijke IJszee
- Barentszzee
- Nova Zembla (RUS)
- Franz Josefland (RUS)
- Spitsbergen of Svalbard (N)
- Bereneiland (Bjørnoya) (N)
- Jan Mayen (N)
Barentszzee
De Barentszzee is een deel van de Noordelijke IJszee. In het zuiden wordt de zee begrensd door Noorwegen (Finnmark) en Rusland (Kola schiereiland). In het noorden en oosten door de eilandengroep Spitsbergen (Svalbard), Franz Josefland en Nova Zembla.
Ten zuiden van Spitsbergen ligt nog het Bereneiland (Bjørnoya).
De zee is vernoemd naar de nederlandse zeevaarder en expeditieleider Willem Barentsz. Hij maakte drie zeereizen om de noordoostelijke doorvaart te vinden naar China en Indië. Hij ontdekte Bereneiland en Spitsbergen en verkende de kust van Nova Zembla.
KLIK VOOR DE KAARTSvalbard (Spitsbergen)
Svalbard archipel
De Svalbard Archipel (Spitsbergen).
KLIK VOOR DE KAART
Overal op de eilanden van Svalbard (Spitsbergen) komen IJsberen voor.
KLIK VOOR DE FOTO
Spitsbergen
De kerk van Longyearbyen.
KLIK VOOR DE FOTO
Hopen
Het eiland Hopen is het meest zuidoostelijk gelegen eiland van de Svalbard-archipel. Het eiland bestaat uit plateau's en heuvels en is heeft een lengte van 32 kilometer en een breedte van 2 kilometer. Het is daarmee net zo groot als het nederlandse waddeneiland Schiermonnikoog.
Het hoogste punt, de Iversenfjellet, ligt op de zuidpunt van het eiland en bereikt een hoogte van 370 meter boven zeeniveau.
De afbeelding toont de kaart van het zuidoostelijk in de Svalbard-archipel gelegen eiland Hopen.
KLIK VOOR DE KAART
Koefoedodden is een laag plateau onderaan de Iversenfjellet en ligt in het zuidoosten
van het eiland Hopen.
In de 18de eeuw hadden verschillende groepen walvisvaarders hier een basis en
werden er walrussen en walvissen geslacht. Er zijn nu nog slechts enkele restanten
te vinden van de traanovens uit die tijd. De verkregen olie werd in vaten naar
Europa verscheept, waar het diende als brandstof.
Op het strand bij Koefoedodden staat de Sørhytta.
KLIK VOOR DE FOTO
De Johshytta op het eiland Hopen.
KLIK VOOR DE FOTO
Nova Zembla
Nova Zembla is een eilandengroep, die gelegen in de Noordelijke IJszee, behoort tot de Russische Republiek. Zij scheidt de Barentszzee in het westen van de Kara Zee in het oosten.
De archipel bestaat onder meer uit twee grote eilanden, die door de nauwe zeestraat Matochkin Shar van elkaar gescheiden zijn.
Het noordelijke Severny-eiland is het op één na grootste eiland van Rusland. Op het zuidelijk Joezjny-eiland ligt de hoofdplaats Beloesja Goeba.
Wat zuidelijker en gescheiden door de Karische Poort (zeestraat met een breedte van 45 kilometer) ligt het eiland Vajgatsj.
Nova Zembla is erg bergachtig. In geologisch opzicht is het de noordelijke voortzetting van het Oeral-gebergte en de Pak Khoy bergrug.
De bergen op Nova Zembla bereiken een hoogte van 1070 meter. Het noordelijke
eiland Severny bezit veel gletsjers, terwijl het zuidelijke eiland meer een toendraklimaat
heeft.
Men vindt er natuurlijke mineralen als koper, lood en zink.
In september 2005 is er een monument ter nagedachtenis aan Willem Barentsz geplaatst. Willem Barentsz had deze kaap ook al opgemerkt en daaraan de naam "Hoeck der Begeerte" gegeven. KLIK VOOR FOTO De Matochkin Sjar, de nauwe zeestraat die de twee hoofdeilanden van Nova Zembla van elkaar scheidt, is duidelijk zichtbaar.
De zeestraat verbindt de Barentszzee (rechts of de foto) met de Kara Zee (links of de foto) en kent een lengte van 100 kilometer. De breedte varieert, maar bij het smalste deel slechts 600 meter breed. De oevers zijn hoog en steil.
Vanwege het klimaat en omdat de diepte niet meer dan 12 meter bedraagt, is de zeestraat het grootste deel van het jaar volledig gevuld met ijs.
De foto is vanuit de lucht en naar het zuiden gericht genomen.
KLIK VOOR FOTOFranz Josefland
Frans Jozefland bestaat uit een groep van in totaal 192 eilanden en ligt ten oosten van Spitsbergen (Svalbard) in de Barentszzee. De rotsen van Franz Josefland bevatten in tegenstelling tot die van Spitsbergen en Nova Zembla geen sedimentaire gesteentes, maar zijn van vulkanische oorsprong.
De eilandenarchipel maakt bestuurlijk onderdeel uit van de Russische oblast Archangelsk. KLIK VOOR DE KAART Deze raadselachtige stenen bollen op het Champ-eiland van Franz Josef Land worden beschouwd als de producten van concretie en zijn niet afkomstig van aliens of verloren gegane beschavingen. KLIK VOOR DE FOTO De foto toont raadselachtige stenen bollen op het Champ-eiland. KLIK VOOR DE FOTO
Bjørnøya (Bereneiland)
Bjørnøya (Bereneiland) ligt ongeveer halverwege tussen Hammerfest (Noord-Noorwegen) en Spitsbergen. Het maakt bestuurlijk deel uit van Spitsbergen (Svalbard Archipel).
Gerrit van der Veer maakt tijdens de expeditie van Willem Barentsz in 1596 gewag van dit eiland, waaraan Barentsz de naam Veere-eiland zal geven.
KLIK VOOR DE KAART In de zomer van 1864 werd er onder leiding van Adolf Erik Nordenskiöld een expeditie naar Spitsbergen (Svalbard) opgezet. Zij voeren eerst met hun schip Axel Thordsen naar Beereneiland (Bjørnøya) en verbleven daar twee dagen.Nordenskiöld gebruikte die tijd om een kaart te tekenen van het tot dan toe vrij onbekende eiland. Deze kaart werd 30 jaar gebruikt en pas in 1899 vervangen door een door Theodor Lerner gepubliceerde bijgewerkte kaart.
De afbeelding toont de kaart van Bjørnøya van de hand van Nordenskiöld.
KLIK VOOR DE KAART VAN NORDENSKIÖLD Het eiland Bjørnøya heeft op de kaart de vorm van een driehoek, waarbij de punt naar het zuiden wijst. De afstand noord-zuid is ongeveer 20 kilometer, terwijl de grootste breedte west-oost 15 kilometer bedraagt. Daardoor is het eiland niet veel groter maar wel veel hoger dan het nederlandse waddeneiland Texel.Aan de noordkust ligt het weerstation van Herwighamna, waar zich ook een kleine haven bevindt. Behalve de bemanning van het noorse weerstation, kent het eiland geen vaste bewoners. KLIK VOOR DE KAART
De bodem van Bjørnøya bestaat uit sedimentair (afzettings-)gesteente en is laagsgewijs opgebouwd. KLIK VOOR DE FOTO
Het oostelijk en zuidelijk deel van het eiland is bergachtig te noemen.
De hoogste berg is de Miseryfjellet met drie toppen: de Urd (536 meter hoog en daarmee de hoogste top), de Vardande (462 meter hoog) en de Skuld (454 meter hoog). De toppen zijn vernoemd naar drie nonnen uit de noordse mythologie.
Op de foto zijn duidelijk drie sedimentlagen te onderscheiden: De bovenste laag is gevormd in het Trias (geologisch tijdvak), de middelste laag, die een vrijwel loodrechte wand vormt, bestaat uit kiezelachtige rotsen terwijl de laag eronder is gevormd in het Late Devoon.
KLIK VOOR DE FOTOHet noordelijke deel van het eiland is vlak laagland, dat slechts 30 tot 40 meter boven het zeeniveau ligt. In dit gebied liggen ontelbare ondiepe meren en meertjes. KLIK VOOR DE FOTO
Het diepste meer is het zuidelijk gelegen Ellasjøen met een diepte van 35 meter. KLIK VOOR DE HOOGTEKAART
De kusten van het zuidelijk deel van Bjørnøya zijn vrij stijl met hoge kliffen.
De foto toont de "Perleporten" een brug in de klifkust.
KLIK VOOR DE FOTODe berg op de zuidpunt van Bjørnøya wordt Fuglefjellet (vogelrots) genoemd. KLIK VOOR DE FOTO
Op de richels van de steile kliffen nestelen duizenden vogels.
Behalve Zeekoeten zijn er ook Papegaaiduikers, verschillende soorten meeuwen, eenden, parelduikers en sneeuwmussen.
In de herfst is Bjørnøya een belangrijk rust- en fourageergebied voor de ganzen, die vanuit Spitsbergen (Svalbard) zuidwaarts trekken.
De foto toont een kolonie Zeekoeten.
KLIK VOOR DE FOTOBovenop de Fuglefjellet (vogelrots) in het zuiden bevinden zich turfafzettingen, die enkele meters dik zijn. Zij steken boven de ijskernen van de permafrost (ondergrond die altijd bevroren blijft) uit.
Deze gras (veen) zoden zijn ongeveer negen duizend jaar oud. KLIK VOOR DE FOTO
Hier en daar zijn, maar met name aan de noordkust, enkele zandstrandjes te vinden.
De foto toont het strandje bij Kvalrossfjaera.
KLIK VOOR DE FOTOEr komen op Bjørnøya ook karstverschijnselen voor, zoals grotten en ondergrondse rivieren.
Deze bevinden zich in het zuiden, in het Ymerdal en in de rivier Jordbruelva (vertaald: aarde-brug-rivier).
De foto toont het boogportaal nabij het Djupvatnet, waar de Jordbruelva in de aarde verdwijnt en ondergronds verder stroomt.
KLIK VOOR DE FOTOEr zijn ook natuurlijke voorraden aan steenkool en galeniet (looderts) gevonden op Bjørnøya.
Van 1916-1925 was er een kolenmijn in bedrijf met de naam "Tunheim". De mijnbouw was echter onrendabel en werd daarom gestaakt. Een aantal resten van huizen en een mijnspoorlijntje zijn een stille herinnering aan die tijd. KLIK VOOR DE FOTO
Vanwege de klimatologische omstandigheden komen op Bjørnøya slechts een beperkt aantal bloeiende planten voor. KLIK VOOR DE FOTO
Bjørnøya heeft een tundraklimaat met een relatief gematigde temperatuur in de winter. Daarom komen er in tegenstelling tot de eilanden van Svalbard (Spitsbergen) geen gletsjers voor.
Januari is de koudste maand, met een gemiddelde temperatuur van -7° Celsius.
Juli en augustus zijn de warmste maanden, met een gemiddelde temperatuur van ongeveer 4,5° Celsius.
De foto toont de vegetatie van het tundraklimaat op Bjørnøya.
KLIK VOOR DE FOTOMet een gemiddelde neerslag van 350 mm per jaar mag Bjørnøya een droog gebied genoemd worden.
Daarnaast is er veel wind en mist.
De poolnacht begint op 8 november en duurt tot 3 februari. De middernachtzon schijnt van 2 mei tot 11 augustus.
De foto toont de klifkust van de zuidpunt (Stappen met een hoogte van 186 meter) van Bjørnøya.
KLIK VOOR DE FOTOWrangel
Wrangel Island is named after the Russian explorer, Baron Ferdinand von Wrangel, who leaded three expeditions to the island (1821, 1822 and 1823) and in none of them, he was able to find Wrangel Is. It was not until 1867 that an American whaler, Thomas Long, discovered the island, giving it the name of the poor Baron. Is said that Thomas Long discovered Wrangel, but it would be more correct to say that he discovered it for Westerners; for Chukchis, Siberia's coast native people, the island has always been known, as their territory was the closest populated land to Wrangel Island. Finally, in the early twentieth century, Russians claimed Wrangel Island, establishing a settlement there during the 20s, and a Red Army military base during the 60's.
www.googhotels.ru
In 1820-1824, the expedition to Chukotka was led by Lieutenant Ferdinand Wrangel. From a conversation with the elders, he found out that there were some mountains in the north. Three times on dog sledges Wrangel tried to explore this area, retreating 150-200 kilometers into the peninsula, but each time he had to come back.
The movement was blocked by powerful heaps of hummocks, then many kilometers of wormwood. Nevertheless, Wrangel became the first European to report on the existence of the island north of Chukotka and even plotted it on the map, having slightly shifted to the west of its actual location. It is significant: the 180th meridian divides the island in half. So the Eastern and Western Hemispheres received almost equally.
In 1849, the Englishman Henry Kellett, on his Herald, in search of the missing expedition of John Franklin, accidentally stumbled upon a small island near Chukotka. Without thinking twice, he named it after the ship - Herald. Although mountains were still visible nearby, the expedition of Kellett, frayed by long-distance sailing, turned back home. If he knew that he left behind the future island of Wrangel.
But eighteen years later, a very enlightened traveler, American Thomas Long, arrived on the ship "Nile" there. He had heard about the search for Ferdinand Wrangel and, having reached the island, generously gave the island the name of a Russian.
By this he managed to please Wrangel himself, by then a retired admiral who had never been on his island. Whale himself was content with the fact that he named the Strait to Chukotka - Long Strait in his honor.
In 1911, the first Russian expedition approached the Wrangel Island on the Vaygach ship, setting the state flag here. And five years later, the government declared the island of the Russian Empire.
Relatively detailed Wrangel Island was investigated only in 1933: the Soviet polar , forming snowdrifts up to 25 meters high. It is clear that for four months, while the island maintains a positive temperature (about +3 degrees), archaeologists will not be able to clear up. Nevertheless, in the area of \u200b\u200bthe Chertov Ravine site back in 1975, traces of the presence of an ancient man were found.
It turned out that the first people, the Paleo-Eskimos, lived on the island as early as 1750 BC. Being skillful hunters, they hunted walruses and fished in the sea (on the island itself there are no lakes and rivers freeze to the bottom), thanks to which they survived in such a harsh climate. But how did these people get here? Why did they disappear about 700 years ago? This remains to be seen.
Wrangel is een eiland in de Noordelijke IJszee uit de kust bij Chukotka in Siberië. Het vormt de westelijke begrenzing van de Tsjoektsjenzee.
Het eiland is genoemd naar de russische baron Ferdinand von Wrangel. Sinds 2003 wordt het eiland niet meer permanent bewoond.
De afbeelding toont de ligging van Wrangel.
KLIK VOOR DE KAARTWrangel heeft een oppervlakte van 7.670 km2 en een lengte van 125 kilometer en heeft daarmee ruim 16 keer groter dan het nederlandse eiland Texel.
De afbeelding toont de kaart van het eiland Wrangel.
KLIK VOOR DE KAARTWrangel bestaat voor 60 % van de oppervlakte uit een centraal massief van bergruggen, waar zich een aantal kleine gletsjers en meertjes bevinden.
Ten zuiden en ten noorden ervan bevinden zich uitgestrekte kustvlaktes.
De begroeiing van Wrangel betaat uit een tundra vegetatie.
De foto toont de vegetatie op de tundra bij Dream Head in het noordwesten van het eiland.
KLIK VOOR DE FOTOAan de kusten van het eiland bevinden zich een aantal zanderige schoorwallen en lagunemeren.
De foto toont een schoorwal aan de zuidkust van het eiland Wrangel.
KLIK VOOR DE FOTOHet grootste deel van de plantenwereld op Wrangel behoort tot de subzone van de arctische tundra.
Op sommige plaatsen op het eiland heerst een echte poolwoestijn. In het zuidwesten en in het midden van het eiland groeien bloeiende planten op de tundra.
De foto toont de vegeatie op de tundra.
KLIK VOOR DE FOTOEr komen op het eiland Wrangel veel vogelsoorten voor, waaronder de Gehoornde papegaaiduiker.
De foto toont twee Gehoornde papegaaiduikers.
KLIK VOOR DE FOTOIn het late Pleistoceen kwamen er op Wrangel Muskusossen voor, maar deze diersoort stierf er in de loop der tijd uit.
In 1975 werd de Muskusos (Ovibos moschatus) echter opnieuw geïntroduceerd op het eiland. Sindsdien neemt het aantal exemplaren weer toe.
De foto toont een aantal Muskusossen op het eiland.
KLIK VOOR DE FOTOLangs de kust van Wrangel bevindt zich een grote populatie van de Pacific walrus (Odobenus rosmarus).
De populatie telt 80.000 tot 100.000 exemplaren en is daarmee de grootste van de wereld.
De foto toont een kudde walrussen bij het eiland.
KLIK VOOR DE FOTOOp het eiland komt ook de IJsberen (Ursus marinus) voor.
De foto toont enkele IJsberen.
KLIK VOOR DE FOTOWrangel Island, a harsh landscape that supports a surprisingly diverse ecosystem. Wrangel is home to musk oxen, Arctic foxes (Vulpes lagopus), polar bears (Ursus marinus) , and several other species of land mammals, and is visited by more than a hundred species of migratory birds. The island was one of the last refuges for woolly mammoths on Earth. Today, biologists are studying the island’s animals and plants to monitor the effects of the warming climate and the growing presence of humans in the Arctic. Werelds grootste populatie (80.000 tot 100.000) Pacific Walrus (Odobenus rosmarus), snow geese de enige populatie in Azie broedt op Wrangel,
De 180 ° meridiaan van de internationale datumgrens loopt over het eiland Wrangel.
In de praktijk is deze grens hier wat naar het oosten verlegd, zodat het eiland in dezelfde tijd- en datumzone ligt als het nabijgelegen vasteland van Siberië.
De foto toont het informatiebord op het eiland Wrangel.
KLIK VOOR DE FOTODe meeste vertegenwoordigers van de dieren- en plantenwereld, die onder de bescherming staan van het natuurreservaat Wrangel Island, zijn uniek. De reden hiervoor is de uitzonderlijke combinatie van historische en landschappelijke klimatologische omstandigheden, evenals de ontoegankelijkheid van het eiland. Zelfs relict diersoorten zijn hier te vinden. Op de eilanden, die deel uitmaken van het oude land dat in de oudheid de Euraziatische en Noord-Amerikaanse continenten verenigde, worden nog steeds Amerikaanse en Euro-Aziatische soorten flora en fauna bewaard. Hier kun je de echte relikwie steppen zien.
Het eiland telt ongeveer 900 meren, waarvan het grootste deel ligt in de Academietoendra. Van deze meren hebben er 6 een oppervlakte van meer dan 1 km². De gemiddelde diepte van de meren bedraagt ongeveer 2 meter. De meeste meren hebben een thermokarstoorsprong, een deel bestaat uit hoefijzermeren (in valleien van grote rivieren), een deel uit gletsjermeren en een deel uit lagunemeren. De grootste meren zijn Kmo, Komsomol, Gagatsje en Zapovednoje.
Er zijn 417 plantensoorten op het eiland waargenomen, twee maal zoveel als in enig ander pooltoendragebied van vergelijkbare omvang en meer dan op enig ander eiland in het poolgebied. Om deze redenen werd het eiland in 2004 uitgeroepen tot het noordelijkste werelderfgoedmonument ter wereld.
Eind Pleistoceen (begin Holoceen) warmer op aarde en rijzing van de zeespiegel, waardoor eilanden zoals Wrangel geisoleerd raakten van het vaste land (continent).
Aleoeten
De Aleoeten zijn een ketting van kleine eilanden, die samen een eilandenboog vormen. De eilandengroep strekt zich over 1900 kilometer uit van het schiereiland Alaska tot het schiereiland Kamsjatka.
De Aleoeten vormen de noordelijke boog van de "Ring van Vuur" van de grote Oceaan. In het gebied komen regelmatig aardbevingen en vulkanische activiteit voor.
De afbeelding hiernaast toont de ligging van de Aleoeten op de kaart.
KLIK VOOR DE KAARTDe meeste eilanden van de Aleoeten zijn in 1867 door de Verenigde Staten gekocht van Rusland. Dit geldt alleen niet voor het meest westelijke deel, de Komandorski-eilanden, die nog steeds russisch grondgebied zijn.
De belangrijkste nederzettingen van de Aleoeten bevinden zich op het eiland Unalaska.
De afbeelding hiernaast toont de kaart van Unalaska.
KLIK VOOR DE KAART
In 1825 werd door de rus Veniamin de russisch-orthodoxe kerk op Unalaska gesticht. Hij stelde met de hulp van de plaatselijke bevolking het eerste geschreven alphabet van de alaoetische taal op.
De foto toont de russisch-orthodoxe kerk in Unalaska.
KLIK VOOR DE FOTOVuurland
Vuurland is een eilandengroep dat gelegen is ten zuiden van het Zuid-Amerikaanse vasteland.
Het hoofdeiland Isla Grande de Tierra del Fuego is 48.100 km² groot. Samen met de verschillende kleinere eilanden beslaat Vuurland 73.753 km². Dat is net zo groot als Nederland en België samen.
In 1881 werd de Vuurland-archipel verdeeld tussen Chili en Argentinië.
De afbeelding hiernaast toont de ligging van Vuurland op de kaart.
KLIK VOOR DE KAART